شانه های من برای تو

ما از روز اول همه چیز رو تو زندگیمون جوری تنظیم کردیم که دو نفره باشه، با هم کار کنیم، با هم بخریم، با هم قسط بدیم، با هم کارای خونه رو انجام بدیم و هیچ من و تو ی تبعیض آمیزی وجود نداشته باشه. اما آخرش یه جا گیر کردیم. دقیقا فردای روز تولد آوینا دیدم چقدر خسته ای و فهمیدم چه کار سختی انجام دادی، اون جا بود که احساس کردم سبیل دارم ، کت شلوار تنمه و کلاه شاپو سرم،  پس تو خیال خودم پشت گیوه هامو ور کشیدم و چشامو  چپ کردم و خودمو همچی همچی کردم و نعره زدم که بچه مال مادرشه نه پدر!!! (البته چون احساس لوطی بودن ام درونی بود و کسی نفهمید، نعره ام هم توی دلم بود و کسی نشنید).

از اون به بعد سعی کردم گوشه ای از کارای آوینا رو به عهده بگیرم که مساله حل بشه و حتی فکر می کردم ایده ی شیردوش برقی خیلی کمک می کنه ولی نشد چون بالاخره من مادر نیستم. ولی عوضش همون شونه های عریض و محکم رو دارم و مثل همیشه مال توئه. قول میدم.

شنبه 22 اسفند 88