پایین

تقصیر هیچکس نیست که زهرا خانم هیچ وقت آمار ناهار خوردن من را نمی گیرد و مهسا سالاد نیمه کاره اش را به من تعارف نمی کند . تقصیر که هیچ کس نیست که هیچ کس کتاب نمی خواند و حال و حوصله ی نطق های صد من یک غاز من را راجع به ابتذال کشیدن موسیقی کودک ندارد . تقصیر هیچ کس نیست که تا دهانم را باز می کنم و چهار تا حرف هیجانی راجع به نو آوری و ابتکار و کار متفاوت می کنم به فهیمه بر می خورد که یعنی ما خودمان هیچ چی بارمان نیست ... تقصیر هیچ کس نیست که من این روز ها دل و دماغ سابق را ندارم و هم اش دارم به خودم می گویم این بالا و پایین ها و به خصوص این پایین ها مال آدمهایی است که می خواهند کار متفاوت بکنند ؟ان هم توی یک جایی به نام مهد کودک که بوی فکر نا گرفته ی آدمها ی با تجربه اش مشام همه بچه های سه تا شش سال را می آزارد ..

پی نوشت : دخترم آوینا از تجربه بیزارم . چه آن تجربه ی مادربزرگانه دوست داشتنی که مجبورم می کند زیباییهای تورا از ترس چشم خوردن دور از دید چشمهای دنیا بگذارم هم از تجربه ی های غبار گرفته همه این به اصطلاح مدیر ها و مربی های به ظاهر جوان هزار ساله که کاری به جز غرغر کردن به جان بچه ها والبته من ندارن